مردی را تصور کنید که تمام زندگی‌اش، تنها در کارکردن در محیطی کثیف و آلوده که از بوی خون و عرق پر شده و سایه‌ی مرگ بر تمام ابعاد آن سنگینی می‌کند، خلاصه می‌شود

عقربه‌های ساعت روی دوازده مماس می‌شوند، سگی پارس می‌کند تلفن زنگ می‌خورد و پارسا سپهری گوشی را برمی‌دارد. زن آن سوی خط گلایه می‌کند که چرا او مهمانی شب قبل را زود ترک کرده است.

در هیاهو و سروصدای کرکننده مدعیان نویسندگی که این مهم را درنیافتند که مقدّس ترین جنگ های تاریخ، همانا ویرانگرترین هایشان بوده اند...

هرکسی سرنوشتی دارد که دست خودش نیست توی هواست،می رقصد،مثل برف

داستانی است که از پنجره ای جدید به ارتباط عاشقانه ی یک زوج ظاهرا معمولی پرداخته است

من نیامده ام که از وادی نبودن به بود برگردم. تو که می دانی من نام یک پرنده هستم. و پرنده نابود نمی شود، بسمل می شود.