نخستین چیزی که بعد از خواندن این کتاب به خاطر خواهیم سپرد، تنش معنایی واژه «اتوپیا» است. به نظر می‌رسد در دست کم پنج قرن گذشته با دو سطح از اتوپیاپردازی مواجه بوده‌ایم....

داستان‌هایی که سامبرا می‌نویسد کوتاه و کم حجم‌اند. شیوه داستان‌نویسی او هم همین گونه است، موجز اما صریح‌. ایده را یک راست روی کاغذ سرازیر می‌کند و حالا وظیفه خواننده است که سهمش را از این کلام موجز بردارد یا برندارد. این ویژگی در نثر او نیز بازتاب دارد. گویی خواننده رو به رویش نشسته باشد و با هم مشغول گپ و گفت باشند، بدون زبان بازی شبیه آنچه که در زبان زندگی روزمره جریان دارد.

باریبای جوان و سرکش خوابیدن روی تشکی از کاه طویله، مرغ دزدیدن و فرار از دست صاحب‌ خانه‌ ها را به فرمان‌ برداری از پدر و تربیت کشیش ترجیح می‌دهد.

همه‌ چیز با خوردن یک صبحانه به ظاهر ساده شروع می‌ شود.

نگاهی به چمن‌ های هرس‌ شده دور قبرش انداختم

جستارهایی دربار خرد، ادبیات و فلسفه

وگا استاد دانشگاهی است که پس از هجده سال دوری از وطن و زندگی در مونترئال کانادا برای تشییع جنازه‌ی مادرش به ال سالوادور برگشته

بعضی نویسنده‌ها به‌طرز زجر آوری آدم را می‌خندانند.