آل پاچینو» که همیشه از زندگی خصوصی اش به شدت محافظت کرده، در این کتاب داستان هایی درباره مهم ترین سال های زندگی اش، علاقه بیشترش به تئاتر در مقایسه با سینما، و شیوه هایش برای رویارویی با انتقادها را با مخاطبین سهیم می شود
شب بیپایان تاملی است درباب نسبتهای نظری و تاریخی میان روانکاوی و سینما و به ارزیابی شباهتها و تفاوتهای «سینمای مبتنی بر نماکاوی» و کردار روانکاوانه میپردازند.
در این اثر، ذهن و ضمیر انسانها را چنان عمیق و تیزبینانه میشکافد که مخاطب ناگزیر از همذاتپنداری با شخصیتها میشود. تکنیکهای روایی این اثر نیز در هماهنگی کامل با محتوای آن است و این نیز یکی دیگر از ویژگیهای چشمگیر آن است.