اعتراف می‌کنم که هدف قاطعانه‌ی من نوشتن یک تقلید ادبی بود. یک تقلید خاص.

همین جور گریه می‌کردم. بی‌امان. بی‌اختیار. انقدر که دیگه کم‌کم عقم گرفت و‌یهو بالا آوردم. آب سیاه خون آبه‌ای که تموم نشدنی بود.

تو واقعا رو مخ‌ترین دختری هستی که تا حالا باهاش دوست بودم غیر قابل پیش‌بینی، بهونه‌گیر، خودخواه. اما با همه ایرادهای تو و با اون کله گنده‌ی خودم اون چیزی که بینمون می‌گذشت رو خیلی دوست داشتم (مکث) البته که واقعیتش هیچ وقت مایی وجود نداشت.

"شب به خیر مادر"، نمایش‌نامه‌ای تک پرده‌ای است که در زمان واقعی و در مکانی واحد رخ می‌دهد.

رابرت شنگن در این نمایشنامه با قدرت قلم بی‌نظیر خود بر سویه‌هایی از تاریخ معاصر آمریکا نور می‌تاباند که تا به حال کم‌تر کسی به آن پرداخته. او نه فقط تاریخ بلکه چیزی فراتر زاویه دید یک هنرمند به تاریخ را ارائه می‌دهد.

این یک تاریخ زنده نیست. هرچند زنده نبودن از مشخصات هرکتاب تاریخ است، ولی این بار علت را شاید در نمایش ایران باید جست که نیمه جانی ،سخت جان بوده است.