سپس خندید. شاید هم نه؛ ولی به نظر من که این طور رسید. خندیدنش به صدای باد می ماند که از اعماق گودالی مخوف به گوش می رسد!

سایۀ ریحان روی دیوار می رقصد

(داستان‌های فارسی، قرن 14)

خورشید مثل اسبی بالدار، بالای گودال آویزان مانده بود. با گردن شکسته و سری که خم شده بود روی سینه‌اش، انگار به سیا نگاه می‌کرد.

و کی بود کی که خشکی را صدا زدی...

به پدر که می رسم، شگفت زده، قبل از هر کلمه ای می پرسم: «مگه شما نمردین بابا؟»