ازسالهای 1970 به بعد، نظریه های مختلفی، مانند نظریه سیستم های باز، نظریه سیبرنتیک، نظریه ارتباطات، نظریه عمومی سیستم ها و نظریه سازمان، درصدد برآمدند تا رشته مستقلی را با عنوان «سیستمیک» سازمان دهند. علم سیستمها هنگامی که در علوم اجتماعی به کار برده شود، رویکرد جدیدی به پدیدههای اجتماعی و روش مدل سازی روابط اجتماعی پدیدار میشود. این کتاب براساس پژوهش های تالکوت پارسونز، دیوید ایستن، لودویگ فن برتالانفی، نیکلاس لومان، اَلَن تورِن، ژان لویی لوموانی و ادگار مورن، روش سیستمیک را برای تحلیل جوامع معاصر، که سیستمهایی پیچیده و بیش پیچیده هستند، توضیح میدهد.