منم که دوستت دارم نه مردی که دستش را به نرده‌ها گرفته....

می دانم خورشید شادابی شبنم را به هیچ می گیرد پس این خروس کشی تنها تمرین تیزی تیغ است سرمای شما کوهی ست که برف را به زانو در می آورد….

یک روز شانه هایم افتاد و تو از من پر کشیدی تا شعرها بدون بهانه روی ساقه های من بنشینند؛

شعله گلرخی شاعر ایرانی متولد ۱۳۵۲ می‌باشد.

شعر نو

مه و آواز خفیف خروس در دوردست صدای تراکتور در کشتزار و طنین تبر در کنده های خیس