کتاب مجموعه اشعار ضیاء موحد

ضیاء موحد از چهره‌های برجسته و کم‌نظیر ادبیات و فلسفه‌ی معاصر ایران است؛ شاعری که نوگرایی‌اش ریشه در تفکر دارد و فیلسوفی که اندیشه‌اش با حساسیت شاعرانه آمیخته است. او متولد ۱۳۲۱ در اصفهان است و سال‌ها در حوزه‌های منطق، فلسفه زبان و فلسفه‌ی تحلیلی پژوهش و تدریس کرده. پیشینه‌ی دانشگاهی‌اش -تحصیل در ایران و سپس ادامه‌ی کار در انگلستان- سبب شد که نگاه او به شعر، برخلاف بسیاری از شاعران هم‌نسلش، بر ساختار، ایجاز و مفهوم استوار باشد. شعر او نه بر احساس‌گرایی تند، بلکه بر تأمل، سکوت، و مشاهده‌ای دقیق بنا شده است.
موحد به موسیقی واژه‌ها وفادار است اما هرگز اجازه نمی‌دهد موسیقی، اندیشه را تحت‌الشعاع قرار دهد. شعر او معمولا کوتاه، موجز و متمایل به نوعی «حداقل‌گرایی معنایی» است؛ یعنی با کمترین کلمات، بیشترین معنا را می‌سازد. حضور اندوهی شریف، حس فقدان، و تأمل درباره‌ی انسان و زندگی در اغلب آثارش دیده می‌شود، اما این اندوه هرگز به تلخی و بدبینی مطلق نمی‌رسد. او در شعر، نوعی تعادل و روشن‌بینی ایجاد می‌کند که از تجربه‌های فلسفی‌اش می‌آید.
موحد علاوه بر شعر، پژوهشگری جدی و تأثیرگذار در منطق و فلسفه‌ی تحلیلی است. این ذهنیت منظم و منطقی در شعرش نیز کاملا قابل مشاهده است: قضاوت‌های دقیق، حذف حاشیه‌ها، و نوعی نگاه شفاف که شعر را از ابهام‌سازی بی‌دلیل دور می‌کند.
از نظر بسیاری از منتقدان، ضیاء موحد پلی است میان دو جهان: جهان اندیشه و جهان احساس. او نشان داده که شعر می‌تواند اندیشمندانه باشد، و فلسفه می‌تواند با گرمای عاطفه روشن‌تر دیده شود.
اثر حاضر مجموعه‌ی سروده‌های این شاعر فیلسوف را در خود جا داده است.