کتاب مارگاک

سالن پذیرایی یک هتل ساحلی. در انتهای صحنه؛ دری چسبیده به یک تراس با چشم‌اندازی از یک نمای دور. میزی پر از روزنامه در سمت راست صحنه و در سمت چپ، یک کاناپه و میز. در سمت راست دیوار، دری متصل به یک اتاق دیگر به چشم می‌خورد. آدولف و گوستاو، سمت راست صحنه، کنار میز هستند. آدولف مشغول کار بر روی مجسمه‌ای گچین است. چوب‌های زیر بغل، کنار دستش قرار دارند. گوستاو سیگار می‌کشد.

آدولف: به خاطر همه این‌ها، لازم است از تو تشکر کنم گوستاو.

گوستاو: احتیاجی به این حرف‌ها نیست.

آدولف: نه، حقیقت را می‌گویم. روز‌های اولی که زنم به مسافرت رفته بود، مستأصل و بیچاره، بدون این که کوچکترین کاری بکنم، فقط روی کاناپه دراز کشیده بودم. دراز کشیده بودم و منتظر برگشتنش مانده بودم. مثل این بود که چوب‌های زیر بغل مرا هم با خودش برده باشد. هیچ حرکتی نمی‌توانستم بکنم. بعد از چند روز خوابیدن، تازه توانستم آرام آرام خودم را پیدا کنم. ذهن مغشوشم را کمی سر و سامان دادم. فکر‌های قدیمی‌ام دوباره جان گرفتند...