کتاب شکسپیر و جامعه

کتاب شکسپیر و جامعه از نخستین و کماکان برجسته‌ترین پژوهش‌هایی است که هنگام تحلیل شخصیت‌های آثار شکسپیر، رابطۀ متقابل میان زندگی خودانگیختۀ فردی و زندگی اجتماعی آنان را به شکلی جامع بررسی می‌کند. ایگلتون در فصول هشتگانۀ کتابش نشان می‌دهد که در نمایشنامه‌های معمایی، تاریخی و تراژدی‌های شکسپیر تنشی دائمی میان نفس اصیل شخصی و نفس مسئولیت‌پذیر اجتماعیِ شخصیت‌ها وجود دارد و شکسپیر تنها در کمدی‌های متأخرش موفق به برقراریِ توازنی دقیق میان این دو بخش از وجود شخصیت‌های آثارش شده و عاقبت با پدید آوردن تفاهم میان این نفس‌های توأمان آدمی توانسته است چشم‌اندازی زیبا به جامعۀ پسانمایش خویش بگشاید.

آخرین فصل کتاب دربردارندۀ شرح مفصل ایگلتون از تلاش بی‌وقفۀ متفکران و فعالان اجتماعی قرن نوزدهم برای صورت‌بندی تعامل میان زندگی خودانگیختۀ فردی و زندگی اجتماعی است. از فحوای این گزارش پُردامنه می‌شود دریافت که چگونه امروز می‌توان در لوای تجربیات معاصر و به یاری میراث فکری این متفکران – از متیو آرنولد، کارلایل و بنتام گرفته تا جان استوارت میل، کروپوتکین و ادوارد کارپنتر – درونمایه‌های اجتماعی شکسپیری را، این بار با اصطلاحاتی جدید و ادراکی نوین، ارزیابی کرد.

ویلیام شکسپیر (انگلیسی: William Shakespeare؛ ۲۶ آوریل ۱۵۶۴ – ۲۳ آوریل ۱۶۱۶) نمایشنامه‌نویس، شاعر و بازیگر انگلیسی بود. او را معمولاً شاعر ملی انگلیس می‌دانند و بسیاری وی را بزرگ‌ترین نویسنده در زبان انگلیسی و بزرگ‌ترین نمایشنامه‌نویس جهان دانسته‌اند. «سخن‌سرای آون» (به انگلیسی: Bard of Avon) یا به اختصار «سخن‌سرا» (به انگلیسی: The Bard) لقبی است که به خاطر محل تولدش در آون واقع در استراتفورد انگلیس به وی داده‌اند. آثار باقی‌مانده از او در کنار همکاری‌ها شامل حداقل ۳۹ نمایشنامه، ۱۵۴ غزلواره و دو شعر روایی طولانی است. نمایشنامه‌های او به هر زبان زندهٔ مطرحی ترجمه شده است و به مراتب بیشتر از آثار نمایشنامه‌نویسان دیگر اجرا می‌شود. می‌توان گفت شکسپیر تأثیرگذارترین نویسنده در زبان انگلیسی است و آثار او همچنان مورد مطالعه و تفسیر مجدد قرار می‌گیرند.

شکسپیر در استراتفورد، واریک‌شر متولد و بزرگ شد. وی در سن ۱۸ سالگی با ان هتوی ازدواج کرد و صاحب سه فرزند شد: سوزانا هال و دوقلوهای همنت و جودث کواینی. حدوداً بین سال‌های ۱۵۸۵ و ۱۵۹۲، وی فعالیت حرفه‌ای موفق خود را در لندن به عنوان بازیگر، نویسنده و مالک بخشی از یک شرکت بازیگری به نام مردان لرد چمبرلین، که بعداً به عنوان مردان پادشاه شناخته شد، آغاز کرد. به نظر می‌رسد در ۴۹ سالگی (حدود سال ۱۶۱۳) در استراتفورد بازنشسته شده، جایی که سه سال بعد درگذشت. کمتر سوابقی از زندگی خصوصی شکسپیر باقی مانده است. این مسئله گمانه‌زنی‌هایی قابل توجه در مورد مواردی مانند ظاهر فیزیکی، گرایش جنسی، اعتقادات مذهبی و اینکه آیا آثار منتسب به وی توسط دیگران نوشته شده به وجود آورده است.

شکسپیر بیشتر آثار شناخته شده خود را بین سال‌های ۱۵۸۹ و ۱۶۱۳ تولید کرده است. وی سپس تا سال ۱۶۰۸ غالباً تراژدی‌هایی نوشت، از جمله هملت، رومئو و ژولیت، اتلو، شاه لیر و مکبث که همگی از بهترین آثار به زبان انگلیسی محسوب می‌شدند. وی در آخرین مرحله زندگی خود، تراژیکمدی (که به آن عاشقانه‌ها نیز می‌گویند) نوشت و با نمایشنامه‌نویسان دیگر همکاری کرد.

بسیاری از نمایشنامه‌های شکسپیر در دوره‌های مختلف کیفیت و دقت در طول زندگی وی منتشر شده است. با این حال، در سال ۱۶۲۳، دو هم بازیگر و دوستان شکسپیر، جان همینگز و هنری کاندل، متن قطعی‌تری را منتشر کردند که به عنوان اولین برگه، نسخه جمع‌آوری شده پس از مرگ از آثار نمایشی شکسپیر که شامل همه نمایشنامه‌های وی به جز دوتای آنها بود، منتشر شد. بخش آغازین این کتاب با شعری از بن جانسون مزین شد که در آن جانسون از قول معروف شکسپیر «نه از یک دوره بلکه برای همه دوران» استقبال کرد.