در نیمه ی دهه ی شصت شمسی در ژرفنای یکی از دره های زاگرس مرکزی ، جایی میان کهگیلویه و بویراحمد و چهار محال و بختیاری، گروه کوچکی از مردمی منزوی و دورافتاده پیدا شدند که همچنان به سبک دوره ی پارینه سنگی زندگی می کردند.

صدای زنانه‌ای از دوردست به گوش رسید. «راسکو، راسکو» اَبی با خود فکر کرد که حتما یک نفر داشت سگش را صدا می‌زد که شب به خانه برود. «راسکوووو!» کلمه کشدار و با لحنی آوازگونه بیان شد، ولی ردی از کلافگی در خود داشت.

داستان‌های آگاتا کریستی، به‌خصوص آن دسته که درباره‌ی ماجراهای کاراگاه هرکول پوآرو یا خانم مارپل هستند،لقب «ملکه‌ی جنایت» را برای او به ارمغان آوردند ،او همچنین در راه توسعه و تکامل داستان‌های جنایی کوشیده‌ است.

راز بانو کریستی با نگارشی فوق العاده و پرداختن به جزئیاتی ارزشمند، در عین حال که داستان معمایی پیچیده‌ای است، تصویری جالب از زندگی حرفه‌ای و خانوادگی آگاتا کریستی افسانه‌ای را به نمایش می‌گذارد. کتابی که هواداران آگاتا کریستی حتماً باید آن را بخوانند.

پشتش به من است. سعی می کنم نوشته های کاغذ روی میز را بخوانم اما نور لامپ انگار به جای چمدان روی چشم من تنظیم شده باشد، چشمم را می زند و دیدم را کم می کند. «چطور ندیدین اما می دونستین این مجسمه ی کیه؟»

نه آقای رئیس به شما اطلاعات غلطی داده‌اند. نمی‌خواهم بروم، فقط از محل اقامتم بیرون آمده‌ام. در برابر مزایا و رشوه‌های شما ایستاده‌ام، این است چیزی که آمده‌ام تا بگویم. این هم کلیدتان.