کاشان را که رد کنی ، پشت کوه کمر اشک ، نگین یشم را در دل کویر زرد خواهی دید.

روی میز سرش پر از صدای این و آن صدای آتو از نوشتن تندتر، نوشتن به صدها نمی رسید انگار بخواهی گل های سرخ قالی را بگیری توی دست نگاه داری

داستان فارسی

عقربه‌های ساعت روی دوازده مماس می‌شوند، سگی پارس می‌کند تلفن زنگ می‌خورد و پارسا سپهری گوشی را برمی‌دارد. زن آن سوی خط گلایه می‌کند که چرا او مهمانی شب قبل را زود ترک کرده است.

ابتدای قرن بیست ویکم است، در شرقی ترین بخش قارة اروپا اپیدمی مرموزی ظاهر و در مدت کوتاهی عالمگیر می شود

آمد و نشست توی آینه‌بندان چشم‌های من. نه لب ساحل بودیم که نسیم بچرخد توی موهایش نه کنار شمشادها که من برایش توی دلم شاه شمشادقدان را ضرب بگیرم و ‌نه صدای مرغ‌های دریایی می‌آمد. ما در دهان مرگ به زندگی فکر می‌کردیم.