شعر نو

مه و آواز خفیف خروس در دوردست صدای تراکتور در کشتزار و طنین تبر در کنده های خیس

و آن شب را حسین و یارانش چنان گذراندند که زارستان شان به کندوی زنبوران می مانست برخی به نماز و پاره ای به نیاز ؛

قدم که می گذارم پرنده و نم باران حواس ام را تر می کند باران سرم را بالا،هی بالا می برد

با تزئین هدایا مشکلی ندارم اما شما را به خدا چاقوهایتان را روبان پیچ نکنید که وقتی خواب جشن می بینم بوی خون کوسه ها را به رختخوابم نکشاند