می دانم خورشید شادابی شبنم را به هیچ می گیرد پس این خروس کشی تنها تمرین تیزی تیغ است سرمای شما کوهی ست که برف را به زانو در می آورد….

یک روز شانه هایم افتاد و تو از من پر کشیدی تا شعرها بدون بهانه روی ساقه های من بنشینند؛

شعر نو

مه و آواز خفیف خروس در دوردست صدای تراکتور در کشتزار و طنین تبر در کنده های خیس

و آن شب را حسین و یارانش چنان گذراندند که زارستان شان به کندوی زنبوران می مانست برخی به نماز و پاره ای به نیاز ؛

قدم که می گذارم پرنده و نم باران حواس ام را تر می کند باران سرم را بالا،هی بالا می برد