شهاب الدین عبدالله مروارید از رباعی سرایانی بود که اغلب موضوع های خاصی را در اشعارش لحاظ می کرد و به سبب مهارت در دبیری و برتری و فضیلتی که در این رشته داشت توانست موضوع های مربوط به اصطلاح های دیوانی و مخاطبان را در رباعیات خود بیاورد.

روش این کتاب در تفسیر مثنوی، تفسیر مثنوی به مثنوی است. در این روش سعی شده است تا موضوعات مورد بحث با توجه به نظرات مولوی در سراسر مثنوی شرح و تفسیر شود. بدین جهت از بیان نظرات دانشمندان و عرفای دیگر حتی الامکان اعراض شده است.

هرگز مرنج از من اگر صحبتم کس است. آخر هنوز میوه ی این عشق نارس است. تو سمتم آمدی که کسی عاشقت شود. من عاشقت شدم که نگویند بی کس است.

دیوانگی چیر بدی نیست، و واژه هایی که تو را به خاطر می آورند بد نیست،بد نیست.

هدف از خلق این ساقی نامه همانی است که هاتف اصفهانی فرمود.

از هر منظری که به ادبیات عرفانی و مبانی آن به مثابه یک سنت یکپارچه هنری و ادبی در زبان فارسی نگاه کنیم در پی تحلیل کارکردهای اجتماعی، فکری ، فرهنگی، هنری و ادبی آن باشیم، عطار را وجودی خاص و متمایز می یابیم.