چشم هات آشیانه های اتاق بود از کنج راه آب کور صدات غروبی که عنکبوت ها را به آواز جفت شان پاسخ می داد...

مادرانه می‌لیسد پلنگ دهان خونین توله‌‌ هایش را پس از دریدن خرگوش...

باور کنید من هم ادامه زندگی را بعد از این شعر نمی دانم بعید نیست اگر باز به آشپزخانه بروم و این بار کارد را که می شویم انگشتانم را فراموش کنم...

غم مرا درخت گردویی می‌ فهمد....

مفاجا اصطلاحی است قدیمی و به معنی اتفاقات ناگهانی...

این شعر را پیشکش می کنم- به همه آنان که تابوت برایم فراهم خواهند کرد...