این کتاب مجموعه ای از اشعار با موضوع اجتماعی و در مایه سمبولیسم و همچنین رومانتیسم است که توانسته وجهه تصویری خوبی به خصوص در واج آرایی و تصویر سازی های عمودی با خود به همراه داشته باشد.
یکی از بنمایههای مهمی که فردوسی برای سرودن شاهنامه از آن استفاده کرد، شاهنامهٔ ابومنصوری بود. فردوسی هنگامی شاهنامه را سرود که زبان پارسی دچار آشفتگی بود، و او از ماندگار شدن این آشفتگی و افزونی آن جلوگیری کرد.