دایی رفت جلوی عطا ایستاد و محکم زد توی صورتش.

بابا سم طلا پیر بود و کمردرد داشت. تا حنایی را می‌دید، چیزی از او میخواست.

در یک ساحل روایت میشود همان آدم ها همان روابط و همان گرفتاریهای انسان معاصر این نوبت در کنار دریا و زیر نور خورشید

چه چیزی میتواند از این بدتر باشد که به پایان زندگی برسی و ببینی که زندگی نکرده ای

از اون روز به بعد اون لکه های خون داغ و اون پرنده واسه ام شدن نشونه ای میون مرگ و زندگی به خودم گفتم تموم زندگی فقط همینه برتا...

نخستین بار در تراژدی است که رهایی از بند افسون اسطوره رخ می دهد. این رهایی همان طلوع سپیده دمان آگاهی از «خود» در سایه درک لحظه تکان دهنده درد است.