سهراب سپهری بدون شک از شعرای بزرگ معاصر ایران است. ازآنجاکه هم شاعر است و هم نقاش، شعرش طراحی لحظههای شاعرانه است و نقاشیاش لبریز از شعر. چراکه این دو تجربه مبدأ یگانهای دارند و این مبدأ، تا آنجاکه بتوان بهدرستی گفت، داشتن نوعی همدلی سحرآمیز با طبیعت است، خیرهشدن به لحظههای شگفت و گوشسپردن به تپشهای پنهان نبضی است که به انسانها و چیزها جان میبخشد؛ غم غربتِ موطنِ اصل و تمنای دستیافتن به چشمهی فیاض هستی است