کتاب در استعاره‌ مرگ پدرخوانده‌ ام ژان کوکتوست

نه! نه! انگار دیر هنگام نیست باید بروم جامه‌دان‌ام را پیدا کنم و در آن بگذارم اشیاء شخصی‌ام را
اشیائی کوچک و پا بیرون بگذارم از این مسافرخانه‌ لکنته‌ دنیا بغل اولین درخت خزان‌زده بایستم
یا من دست در گردن مرگ بگذارم یا او دست سنگین‌اش را بر کتف کرخت‌ام ناگهان آسمان
با آذرخشی آخرین عکس‌اش را بگیرد البته بی‌لبخندی از هردوی ما...