سیصد چهار صد سال‌ پیش‌ یك‌ داستانی‌ به‌ دنیا آمد به‌ نام‌ عزیز و نگار. خودش‌ پا در آورد، از این‌ دهان‌ به‌ آن‌ دهان‌ و از این‌ روستا به‌ آن‌ روستا سفر كرد و عزیز و نگار این‌ طوری‌ بزرگ‌ شدند.

یک روز شانه هایم افتاد و تو از من پر کشیدی تا شعرها بدون بهانه روی ساقه های من بنشینند؛

شعر نو

مه و آواز خفیف خروس در دوردست صدای تراکتور در کشتزار و طنین تبر در کنده های خیس

و آن شب را حسین و یارانش چنان گذراندند که زارستان شان به کندوی زنبوران می مانست برخی به نماز و پاره ای به نیاز ؛