غفاری در این مقالات به تحلیل انواع مخاطب در سینما می‌پردازد و از رسالتی که فیلم‌ساز در قبال تماشاچی بر عهده دارد سخن می‌گوید. وی به مقایسه‌ی سینمای ارزشمندی که مردم را متفکر بار می‌آورد با سینمایی که تماشاچی را تنبل می‌کند؛ می‌پردازد.

مفهوم بدن در دوران پساجنگ با اقتصاد سرمایه و مصرف گره خورد و جایگاه مقدس و نمادین آن جای خود را به جنسی شدن داد.

(چرا تنها هنر می‌تواند نجات‌مان دهد؟)

با شنیدن نام «پرفورمنس» ناخودآگاه به سمت دیکشنری می‌روید و در میان انبوهی از واژگان، درپی معادل فارسی‌اش می‌گردید. یک واژه خودنمایی می‌کند: «اجرا».

اگر انسان نبود، هنر و ادبیات خلق نمی شد ولی آیا می توان گفت اگر آثار هنری و ادبی در ارتباط با انسان قرار نگیرند، دیگر هنر و ادبیات نیستند؟ آیا یک تابلوی نقاشی در جایی که هیچ انسانی نیست، باز هم اثر هنری است؟