رساله‌ای از ابوعبدالله احمدبن محمدبن عبدالله خیوقی خوارزمی معروف به نجم‌الدین کبری ملقب به شیخ کبیر و موسس فرقه کبرویه از عرفای مشهور سده‌های ششم و هفتم قمری. نجم‌الدین در سال 540 هجری قمری در خیوه خوارزم به دنیا آمد. در آغاز جوانی به کسب علوم ظاهر پرداخت و در شهرهای اسلامی سیاحت کرد. نیشابور و همدان را دید و روانه مصر شد. در آنجا به مصاحبت شیخ روزبهان مصری نایل آمد و از صحبت او گشایشی حاصل کرد. او گویا از 35 سالگی قدم در طریقت نهاد. با دختر شیخ روزبهان ازدواج کرد، به تبریز رفت و در خانقاه زاهدیه رحل اقامت افکند....

عرفانِ ایرانی در عالم اندیشه‌ی ایرانی و اسلامی جایگاهی خاص دارد تا حدی که گویی با آن جهان‌بینی نوینی از متن این فرهنگ برآمده.

(براساس نسخه عفیف عسیران،نقد و تفسیر نثر فارسی،قرن 6ق،عرفان متون قدیمی تا قرن14،اهتمام:زهرا عسلی،به همراه ترجمه آیات،احادیث و عبارات عربی متن کتاب)

(شینتو)

عین‌القضات همدانی و مسئله اختلاف عقیده

کتر قمشه ای در کتاب «سماوات و خرابات» نشان می دهد بشر امروز که بیش از هر زمان دیگری از روح جمعی خود دورافتاده و به فردگرایی روی آورده است در این زمان بحرانی باید به سراغ منابع فرهنگی خود برود که همان فرهنگ توده هاست.