کتاب سنائی و قرآن

کتاب «سنایی و قرآن» از انتشارات گواهان، اثری پژوهشی‌ـ‌تحلیلی است که تأثیر آموزه‌ها و آیات قرآن کریم را در اشعار و منظومه‌های حکیم سنایی (قرن ۵–۶ هـ.ق) بررسی می‌کند. این کتاب با استناد به نمونه‌هایی از دیوان و حدیقه الحقیقه، نشان می‌دهد سنایی چگونه مفاهیمی چون ریا، ریاستیزی، صفات الهی و تعلیمات اخلاقی را از قرآن اقتباس و در اشعار خود بازتاب داده و به اصلاح اخلاق فردی و اجتماعی پرداخته است.

ابوالمجد مجدود بن آدم سنایی غزنوی یا حکیم سنایی (۵۴۵–۴۷۳ قمری)، شاعر و عارف پارسی‌گوی سده پنجم و ششم هجری بود. وی از بزرگ‌ترین صوفیان و شاعران قصیده‌گو و مثنوی‌سرای زبان پارسی است که در سدهٔ پنجم هجری می‌زیسته است. برخی بر این باورند که سنایی شاعری است که برای نخستین بار عرفان را به‌طور جدی وارد شعر فارسی کرد. با این حال، صوفیان پیش از او نیز در سروده‌های خود مضامین عرفانی را بیان کرده‌اند. تصوف سنایی با اینکه از سخنان قلندران و اهل ملامت نیز مایه می‌گیرد، امّا معتدل است.

سنایی طی عمر خود سه حالت شخصیتی مختلف پیدا کرده است. نخست مداح و هجاگوی بوده، پس از آن به وعظ و نقد اجتماعی روی آورده و دست آخر عاشق و قلندر و عارف شده است. سنایی تا آخر عمر گرفتار این سه حالت بوده است.