این اثر دارای یک راوی اول‌شخص است؛ او یکی از شاگردان مدرسه است.

لیزا رادمن که در دهه 1960 در کیپ کاد بزرگ شد، یک دختر کوچک تنها بود. تابستان‌ها، در حالی که مادرش روزها در یک متل محلی کار می‌کرد و بیشتر شب‌ها در بارهای استان اونس‌تاون می‌رقصید، پرستار بچه‌اش ...

در یک ‌جایی از زندگی آدم‌ها تصمیم می‌گیرند روی پای خودشان بایستند.

(داستان ایرانی)

میان در ورودی و عبور آدم‌هایی که هر یک دردی داشتند، به عقب برگشت تا به عسل تیره‌ چشمان او که عجیب بازخواستش می‌کرد، زل بزند.

(داستان های فارسی، قرن 14)