عصر چهارشنبه بود. یه چهارشنبهٔ تابستون که با سه شنبه و پنجشنبه ش فرقی نداشت

به مرد نگاه کردم. دهانش تکان می خورد. گردنم را کج کردم. انگشتان لخت دخترک تکان می خورد.

سرم را بالا می‌آورم. چیزی می‌بینم که در برق نگاهی می‌شکند و صدایی را می‌شنوم که می‌گوید...

شال پشمی یشمی ای را که آذر تازه برایش بافته بود

اینبار صابون جامد رو برداشت و با دقت بین انگشت ها و پشت و روی دستهایش را شست

شکلش را مثل آش نذری به سرعت بین تمام دور و بری ها قسمت می کرد.