نوجوانی بازیگوش، کنجکاو و باهوش به همراه پدربزرگ و مادربزرگش در خانه‌ ای محقر زندگی می‌کند؛ پدرش اسیر اعتیاد است و

آمد و نشست توی آینه‌بندان چشم‌های من. نه لب ساحل بودیم که نسیم بچرخد توی موهایش نه کنار شمشادها که من برایش توی دلم شاه شمشادقدان را ضرب بگیرم و ‌نه صدای مرغ‌های دریایی می‌آمد. ما در دهان مرگ به زندگی فکر می‌کردیم.

هیچ‌چیز از هیچ‌کس بعید نیست، چون هیچ‌کس از بازی روزگار خبر ندارد. قضاوت کار من و شما نیست...

(داستان های فارسی)

من نمى‏ دانم چرا تصور مى‏ كنيم كه آدميزاد مثل ساعت هاى شنى قديمى‏ ست كه با برگرداندن آن به يكباره مى‏ توان همه چيز را از نو شروع كرد؟ از نقطه صفر و بدون پيشينه قبلى با آمادگى كامل براى تبديل شدن به بهترين نسخه خود با تجربه گرفتن از ناكامى‏ ها و سَرخوردگى ‏هاى پشتِ سر!

هزار و یک حکایت دارد زندان لاکان رشت. هزارتا را باور کنند، این یکی را نمی کنند: یک شب در بند محکومین مرد باز شد، یک دختر را انداختند درونش