رودین اولین رمان تورگنف بود و مشابه دیگر رمان های تورگنیف، درگیری اصلی در رودین با داستان عاشقانه شخصیت اصلی و یک زن جوان اما روشنفکر گره خورده بود که در تقابل با قهرمان اصلی قرار دارد.

جکلین هارپمن، نویسندۀ بلژیکی، در رمان منی که هرگز مردان را نشناختم ما را به دنیایی تاریک و وهم‌آلود می‌کشاند؛ دنیایی که در آن امید و نومیدی، عشق و نفرت، درهم‌تنیده شده‌اند.

میشل دو منتنی در کسوت حقوقدان در محکمه حضور داشت، و از بیانات او می‌توان پی برد به زعم برخی از ناظرانِ این دادگاه حکم صادره بی چون و چرا نبود.

کریستیان بوبن این کتاب را به سان نامه‌ای سرگشاده خطاب به پی‌یر سولاژ نوشته است، مشهورترین نقاش معاصر فرانسه، نقاش تابلوهای سیاه.

در لابه‌لای این گفت‌وگوهاست که اندیشه‌های ژرف فلسفی، روان‌شناختی، و جامعه‌شناختی نویسنده مجال ظهور و بروز می‌یابند. از خواندن این رمان هم لذت فراوان بردم و هم معرفت فراوان اندوختم. خواندن‌اش را قویا توصیه می‌کنم و چشم به راه آثار دیگر نویسنده می‌مانم.

اوینار و فرزان عاشق هم می‌شوند، بی‌این‌که بدانند این عشق نه تنها مرهمی بر جراحت التیام‌نیافته‌‌ی عزیزان‌شان در روزگارانِ دور نخواهد بود که سرِ زخم‌ها را بازتر کرده و رنجش‌های کهنه اما...