کتاب شهر بی آبرو

ماشین را پارک کرد و از همان داخل نگاهی به پاساژ انداخت. اگر قراری که از قبل برای ساعت ده امروز داشت نبود عمراً تا اینجا می‌آمد! به شدت بی‌حوصله بود. دلش می‌خواست در خانه می‌ماند و مانند این چند ساعتی که گذرانده بود باز فکر می‌کرد به چه؟ درست نمی‌دانست فقط می‌دانست از دیشب که او را رساند و به خانه برگشت فقط به او و آن اتفاق فکر کرده بود، اما هنوز هم عقلش به آنچه باید نمی‌رسید. دلش شور اتفاق افتاده را می‌زد. ترسی نداشت. پای هر آنچه باید می‌ایستاد، ایستاده بود، اما....
با صدای زنگ موبایل نگاه پر رخوتش را گرفت و کتش را از روی صندلی کنارش برداشت و پیاده شد.
- جلوی پاساژم ماهان.
- اوکی.