کتاب هنوز آنجا مانده‌ ام

نمی دانم چه ساعتی از روز است. زمان از دستم دررفته. احساس می‌کنم چشمانم از شدت بی‌خوابی گود رفته و زیرش چال افتاده. حال انسان خسته‌ای را دارم که به مرض بی‌خوابی مبتلاست. به آینه‌ی اتاقم نگاه می‌کنم. موهای سرم ژولیده است و کثیف. لباس یقه‌دار سفیدی به تن کرده‌ام و شلواری به همین رنگ. مدام سیگار می‌کشم. دودش حالم را به هم می‌زند. به سی سالگی‌ام فکر می‌کنم، به روزهای تولدم. شاید هم به چیزهای دیگر. به دخترهایی که باهاشان آشنا بودم.به رؤیاهایی که در سر داشتم. به خانواده‌ی از هم متلاشی شده‌ام. به پدر افسون که به اندازه‌ی سلول‌های بدنم ازش متنفرم و شاید هم به مادر بخت برگشته‌اش که در کل زندگی‌اش لام تا کام به اعتراض لب باز نکرد و حالا دارد از سرطان که چه عرض کنم، از حناق می‌میرد...