کتاب با نوشته‌ای از بزرگ علوی، نویسندۀ نامی دربارۀ دکتر محجوب، و نیز گفت‌وگویی با خود دکتر محجوب آغاز می‌شود.

اتوبوس می ایستد. به زحمت چشمانم را باز می کنم...

دیگر وقتش رسیده بود که این تنهایی را تمامش کنم.

رمانی فلسفی که ارتباط مستقیم با زمان و مکان دارد...

ساعت سه بعد از نیمه شب زنگ تلفن در خانه می پیچد...

«رمانی زیبا و استادانه و خوش‌ساخت، با طنزی تلخ… این اوج خلاقیت اوگرشیچ است.»