و از قضا امروز نامه ای نوشتم و اعتراف کردم من هرگز شاعر نبوده ام بعد...

نه داوودم که حنجره ام را از گل بهشت سرشته باشند نه از فرشتگانم که خلقتم...

نه قرار می خواهد نه ملاقات از همین جا که ایستاده ام مثل هوا در آغوشت می گیرم و مثل هوس می بوسمت...

بالای سرم نشسته و ماه من است...

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم چند وقت است که هر شب به تو می اندیشم....

بخوانم من برایت داستانی اگه عقلت رسه تو کف بمانی ای رفیق عاقل و دانا...