غفاری در این مقالات به تحلیل انواع مخاطب در سینما میپردازد و از رسالتی که فیلمساز در قبال تماشاچی بر عهده دارد سخن میگوید. وی به مقایسهی سینمای ارزشمندی که مردم را متفکر بار میآورد با سینمایی که تماشاچی را تنبل میکند؛ میپردازد.
این نمایشنامه با استفاده از طنز و کنایه به بررسی موضوعات عمیق انسانی و اجتماعی می پردازد و یکی از نمونه های بارز سبک خاص دورنمات در نمایشنامه نویسی است.