تا قبر کانی راه زیادی نیست...

با نامیرایی شیطان‌گونه یا شاید خداگونه‌ اش که گذر عمر تغییری در ظاهرش ایجاد نمی‌کند...

دلم هوای خانه ی پریسا را داشت....

عید که شد، پیرهن قرمزی با گل‌های آبی برایش دوختند، دست و پایش را حنا بستند و با ویس مراد و خداداد پیش براخاص رفتند.

طالبان، این خونخواران و خونریزان پیشاداعشی که تا همین لحظه تغییری در نگرش ارتجاعی‌شان نسبت به جهان و انسان ایجاد نشده...

تفنگ ها و جنگ افزارهای مدرن به درد شعر نمی خورند...

داستان‌ نویسی نوین، مهاجری است که بیش از صد سال از اقامتش در این سرزمین نمی‌گذرد.

فرزام ، مردی که دیگر سال های چلچلی را پشت سر گذاشته است ادبیات داستانی

این موقعیت های نفرت انگیز زندگی من کی قرار است تمام شوند؟