اصوات با شتاب از حنجره ها می گریختند فرصت نبود! باید میان اصوات «ت» را در گلویم اسیر می کردم ...

مدادرنگی خنده های جا مانده توی اتاق...

پنج شنبه ها را از بایگانی بیرون بکش شوق هر بار بوسیدنم را پهن کن بر عصر جمعه با دو فنجان چای

دفتر شعری است از اندیشه فولادوند، بانویی که شاید او را بیشتر به‌عنوان بازیگر بشناسیم، اما سابقه‌اش در سرودن شعر به سال‌ها پیش از بازیگری باز می‌گردد.

و شکل کودکیم روی شاخه‌های بلوط و شکل کودکیم روی شانه‌های پدر و شکل کودکیم روی بام تابستان تمام شب به سراغ ستاره‌ها می‌رفت و مادرم هر صبح مواظب من و خواب ستاره‌هایم بود.