دلم را به خاک وطن بسپارید مگر که در آن هوا باز ایستد...

در شهر من آن گریخته از روستای ویرانم که در اتاقی از این شهر کهنه مهمانم

خوشبختی او فراتر از کانون خود اما نه جدا از آن باغچه‌ای بر پشت بامی بود

اگر سخنی به گزاف گفتم / اما سرانجام پناه من در شعر بود...

در تعریف شعر بیهوده نیست اگر بگوییم شعر آینۀ زمان خود است و یا به قول عی نالقضات خود آینه است و پیشگوی تحولات آینده، و شکنندۀ سنتهای مسدودکننده