و شکل کودکیم روی شاخه‌های بلوط و شکل کودکیم روی شانه‌های پدر و شکل کودکیم روی بام تابستان تمام شب به سراغ ستاره‌ها می‌رفت و مادرم هر صبح مواظب من و خواب ستاره‌هایم بود.

در تعریف شعر بیهوده نیست اگر بگوییم شعر آینۀ زمان خود است و یا به قول عی نالقضات خود آینه است و پیشگوی تحولات آینده، و شکنندۀ سنتهای مسدودکننده

(شعر سپید)