در نودونه قطعه‌ ای که در قالب سپید یا آزاد سروده شده ‌اند، روح‌الله حسینی می ‌کوشد تا فارغ از آن استفاده‌ ای که شاعران قدیمی همچون انوری، خاقانی، نظامی و دیگران از صور فلکی، یا اجرام آسمانی برای خلق تشبیهات، استعارات و یا کنایات در اشعار خود می ‌کردند.

انگار دارند هر تکه اش را در هر خواب و کابوس به من می دهند؛ نامی که خاموش می شود

کتاب نشان دهنده حرکت شعر نو هفتاد ساله ما است، از آغاز تا اکنون

نگاه بر چه برگردانده بودم از تماشای تو....

چه می دانم شاید سرزمین های خوف دیدنی باشد