این شماره از شعر زمان ما اختصاص دارد به خسرو گلسرخی (شاعر، نقاد، مبارز، پرفورمر؛ و باز شاعر) و نویسندهای که با ایثار خویش در برابر نظام سلطه، ایدهای نو را به تاریخ ادبیات فارسی افزود: خلق فیگوری از نویسندگی که نهتنها از زندگیِ فردی و اجتماعی وی منفک نبود، بل بهطرز غریبیْ شخصیت و نمود اجتماعیِ نویسنده و نوشتههای نویسنده را معنادارتر میکرد: فیگورِ شاعر_مبارز. فیگوری که در شعرش ترجمان دقیقی از زندگی و زیست اجتماعیاش بوده است، به سادهترین روشی که بتوان نمادها و معنا را انتقال داد و (همان موقع) در زندگی مبارزاتی و اجتماعیاش هم تناظری یکبهیک است از رمانتیکوارگی و تهور و صراحتِ درونِ شعرش. بیشک چنین جایگاه و موقعیتی در شعر فارسی با گلسرخی تعریف پیدا میکند.