در کهکشان براده های آهن می بینم ستاره ای در جای خودش نیست

مجموعه ای است از سروده های نو....

چند ورقه مه می پیچم لای روزنامه ...

شب، از نفس سرد زمان می خواند از روح مه آلود جهان می خواند بر سردر هر خانه سری آویزان شهری که در آن مرگ اذان می خواند

حقیقت داشت- شب وسیعی بود...

حرکت شعر نیمایی، با آن پیچیدگی های زبانی و مفهومی اش، به سمت فراگیر شدن نیازمند چفت و بست های مناسبی برای فراگیر شدن بود که از عهده شعر نیما به تنهایی برنمی آمد