کتاب چگونه به درد بخورتر فکر کنیم

ذهن ما تفکرات پیچیده و برتر خود را یک­جا و در تلاش اول نمایان نمی­‌کند. ذهن همانند وسیله‌­ای است که ایده‌های آن به‌نوبت و در فواصل زمانی مختلف، کم­‌کم و ذره‌­ذره بیرون می‌آیند. ذهن ما توانایی تولید تعداد کمی فکر و ایدۀ الهام‌­بخش را دارد. بعد از آن خاموش می‌­شود، نیاز به استراحت دارد و برای مدت طولانی و نامعلومی غیرفعال خواهد ­شد. ما نمی‌­توانیم بی‌وقفه به مدت دو ساعت به تفکر بپردازیم، یک روز کامل که دیگر محال است.
اما ذهن ما به‌طرز وسوسه‌انگیزی قابل پیش‌بینی نیست و خیلی از اوقات، بیکار است و حواس خود را پرت می‌کند. کتاب «چگونه به‌دردبخورتر فکر کنیم» در مورد این است که چطور از این ابزار زیبایی که در اختیار ماست استفاده کنیم تا بتوانیم به‌طور منظم‌تر و پربارتر، از ایده‌هایش برای تحقق پتانسیلی که داریم بهره ببریم. تا کاری کنیم که به رضایتی که شایسته آن هستیم دست پیدا کنیم. ما یاد می‌گیریم که چگونه افکار فرّار را قبل از اینکه اضطراب و ترس گریبان‌شان را بگیرید درک کنیم، چه ساعاتی از روز بیشترین تلاش را کنیم،‌ چه مدت از مغزمان کار بکشیم و چگونه از غرایزمان استفاده کنیم تا بر کسالت‌ها غلبه کنیم و نیز، چگونه بر رویکردهای دم‌دستی و پر از ترسی که برای مشکلات بزرگ سراغمان می‌آیند، غلبه کنیم.
در قرن‌­­های گذشته، هنرمند ایتالیایی دورۀ رنسانس، میکل­آنژ (۱۵۶۴- ۱۴۷۵) این­‌گونه دیدگاه خود را به کارش به‌عنوان یک پیکر­تراش بیان کرد: «تمثال از ابتدا در سنگ وجود­ دارد، کار من این ­است که آن ­را رها کنم.» دقیقاً همانند همان سنگی که میکل­آنژ می­‌گوید، در ذهن ما هم انواع افکار بزرگ به‌­صورت بالقوه وجود دارند. تنها کافی ­است آن‌­ها را از قید­و­بند شک و تردیدهای درونی خود رها ­سازیم.
به ما یاد داده‌­اند که باید ذهن انسان­‌های برجسته مانند میکل­آنژ، ارسطو، افلاطون، دی‌لامپه‌دوزا یا مونتنی را ستایش کنیم. از ما انتظار می‌­رود آثار این نوابغ را بپرستیم، به ما یاد داده­‌اند که فرآیند تفکر آن­‌ها شبه‌جادویی است و توانایی آن­ها در خلق چنین ایده‌­هایی نهایتاً باید رازی باشد. اما در این بین یک دیدگاه کاملاً متفاوت از سوی نویسندۀ آمریکایی رالف والدو امرسون (۱۸۸۲-۱۸۰۳) همچون یک پیش­گویی بیان شده ­است: «در ذهن نوابغ، می‌­توانیم _ بار دیگر_ یکی از افکار نادیده‌گرفته‌­شدۀ خود را بیابیم.» این گفته به ما نشان می‌­دهد که افکار نوابغ چندان با آدم‌های دیگر فرقی نمی‌کند؛ آن­ها فقط افکارشان را بیشتر جدی می­‌گیرند. ما اغلب نسخۀ نا­تمام و نا­مطمئن ایده­‌های آن­ها را در سر داشته‌­ایم