میهن بهرامی همقدم نسلی از زنان نویسندهی ایران بود که با الهام از فمینیسم لیبرال، جلوههای زنانگی را از بوتهی کمتوجهی ادبیات مردانهمحور بیرون کشیدند. شاخص سبک ادبی او تسلط همهجانبه بر زبان و نثر فارسی و شاعرانگی عمیق لحن و بازگویی است؛ مهارتی که انتقال نثر شکسته و گویش اصیل تهرانی را بازتاب میدهد و گستردگی و گوناگونی واژگان در آن بر موجی از آهنگ و ضرباهنگ سوارند. موسیقی جاری در ادبیات او خواندن را به تجربهای شیرین و پوینده تبدیل میکند و مخاطب را به کاوش در ناگفتهها و ناگفتنیهای دنیای زنان میبرد.