کافورپوش داستان گم ‌شدن است.

صدای در توی سرش کوبیده می شود. پله ها تند وتند چرخ می خورند و از زیر پایش بالا می روند...

دم غروب بود که رسیدم. آسمان تهران آبی پرتقالی بود و شهر، انگار زیر لحافی زرد و نارنجی عشق بازی کند،

اما من چه دارم؟ چیزهایی که می شنوم و چیزهایی که می گویم، همین

چه کسی است که تصدیق می کند باید یک شبکه گوشت و استخوان وجود داشته باشد تا شکل عشق را حفظ کند

بی پروا در اتاق پیشخدمت را باز کرد و ....