صدای در توی سرش کوبیده می شود. پله ها تند وتند چرخ می خورند و از زیر پایش بالا می روند...

وارد که می شود شروع می کند به گرم کردن... باشگاه بزرگ است و تاتامی هایش را تازه شسته اند...

فکر می کنم چه عجب! بعد از مدت ها خودم را از قید و بند این که به کسی توضیح بدهم نجات داده ام

من همیشه چایم را زودتر از تو تمام می کردم. گفتی «دهنت آستر داره!»

چی می شد اگر دعوتش را قبول می کردم و یک روز صبح، صبحانه را با او می خوردم؟

رمانی که در آن زمان باید کمی کُندتر شود تا راوی بفهمد چه کسانی از آن‌ سوی پنجره و در شب او را نگاه می‌کنند...