پاسی از روز گذشته بود که فرشته پری مرحمت فرموده و از قعر بالش ها چشم های کوچولوی معصومش را گشود

سپس خندید. شاید هم نه؛ ولی به نظر من که این طور رسید. خندیدنش به صدای باد می ماند که از اعماق گودالی مخوف به گوش می رسد!

مارکز همیشه با اولین جملات داستان هایش طوری خواننده را میخکوب می کند که تا پایان به سختی می توان از خواندن دست کشید.

با خودم گفتم شاید دیگر هیچ وقت نتواند باغ را ببیند...

یک شب گرم تابستانی، با ماه پر و هالۀ جذبه و الهام. مانکن در ویترین و عروسک‌ها در زیرشیروانی به جنبش در می‌آیند