پل الوار، در کنار شارل بودلر، دو شاعر بزرگ قرن بیستم بودند که تمام ارز‌ش‌های ادبی در مغرب‌زمین را دگرگون کردند. در واقع اینان پرچم‌داران ادبیات مدرن در غرب‌اند و از این‌رو همواره نزد علاقه‌مندان و منتقدان از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند. در اشعار الوار، «مردمی که بیداد را برنمی‌تابند» جایگاه ویژه‌ای دارند. او در زمان اشغال فرانسه در جنگ جهانی دوم، در کوچه‌های شهر از محله‌ای به محله دیگر می‌رفت. کیف سنگینی به دست داشت که پر بود از «نوشته‌های ممنوعه» برای مبارزه با دشمن، و هر دم بیم آن می‌رفت که شناسایی و دستگیر شود. پس از انتشار شعر و حقیقت ــ که «انجمن آلمان» آن را اعلامیه‌ای خطرناک قلمداد نمود ــ هر ماه محل اقامتش را تغییر می‌داد و تنها کاغذ مچاله‌هایی را با خود می‌برد که چرکنویس اشعارش بود. اشعار او در سراسر فرانسه میان مبارزان تکثیر می‌شد و میهن‌پرستان را به پایداری ترغیب می‌کرد. اما این کار با دشواری بسیار صورت می‌گرفت.
در آثار الوار گرایشی دوگانه نمایان است. در عین حال که او می‌خواهد غم و اندوه خود را از جهانی که خوشبختی از آن رخت بسته ابراز کند، تصاویری دلنشین در اشعارش رخ می‌نمایند، تصاویری از کوچه، جانوران، آسمان و آتش. بدین‌سان رسالت سرودن اشعاری جدی و متین با هم و غم اینکه نسبت به این تصاویر بی‌اعتنا نباشد در می‌آمیزد.
از‌ آنجا‌ که سالیانِ بسیاری از ترجمۀ این اثر می‌‏گذرد، در چاپ حاضر مترجم اشعار را بازخوانی کرده‌ تا از این شاعر پرآوازه ترجمه‌‏ای دقیق‌‏تر و شاعرانه‌‏تر به خوانندگان عرضه شود.