شعر نیمایی

روی یک پا مقابلش نشستم. چشمش به چاقوی در دستم بود. نجوا کردم: من آدم خوبی‌ام، اما واسه شماها نه، یه خوب خطرناکم! راستش اولش آدم کشتم چون خشم داشتم، اما بعدش خشم جاشو به لذت داد. شیفته‌ آدم‌کشی شدم. حس قدرتی که می‌ده رو دوست دارم و خواهم داشت، حداقل تا زمانی که زنده‌ام...

در این کتاب واژه‌ها نه فقط زبان دل‌اند، بلکه زمزمه‌هایی‌اند از اعماق روح عاشقی زخمی، دل سپرده به درد، و جویای حقیقت.

«عاشـورا» قیامی برای غارت و حاکمیت بر جان و مال دیگران و جهان گشایی ظالمانه، و چیره شدن به هر قیمتی نیست. برای صرف حکومت و قبضه قدرت هم نیست.

او برعکس آراد، حتی با وجود درشت بار کردن طرف، نگاهش با دقت و مهربانی همراه بود. اصلا مگر می‌شد دختر باشی و وسط جهنم... و یک مردی که خوب می‌دانست زیادی مرد است...

مجدالدّین همگر شیرازی، شاعر پرآوازۀ قرن هفتم، ملک‌الشعرای چند تن از اتابکان فارس بوده است...