(برگزیده شعر قرن بیستم ایران)

چه چیز تو را به عقب برگرداند...

غروب ها لباس باز و بلند ارغوانی می پوشید به لاله گوشش عطر میزد و منتظر هیچ کس نبود...

فرزند آخر بودیم- از پدری تنومند...

ما مانده بودیم باران شب سر بالایی خیابان و جوانی که می خواست در باران و در شب گم شود....

تقدیر چیز مسخره ای‌ ست اگر مردن در رختخواب باشد....