این کتاب تلاشی است برای کشف لایههایی از تجربه فضایی که در سکوت، در توقف زمان و در حسهای بینام جریان دارند. اینجا معماری نه فرم است و نه عملکرد؛ بلکه پدیدهای است روانی، ذهنی و حسی که از درون آدمی زاده میشود.
در «دژاووی معماری»، ما با تجربه هایی مواجه می شویم که همزمان آشنا و ناآشنا هستند. این کتاب تلاشی است برای کشف بعدهای پنهان در فضاهایی که تصور میکنیم می شناسیم، اما آیا واقعاً در آنها زیسته ایم؟
یکی از مهمترین مفاهیم این کتاب، «فضای بالقوه» یا همان «فضای انتقالی» است؛ ناحیهای میانی میان دنیای درونی و بیرونی کودک که در آن بازی، تخیل و خلاقیت رخ میدهد.