شپرد در این نمایشنامه، با استفاده از قلم گیرا و توانمندش، دست به خلق شخصیت‌هایی باورپذیر زده که می‌توانند مخاطب را تا پایان با خود همراه کنند.

در داستان های این مجموعه، دوزخ منصحر به فرد روح انسان را به تصویر می کشد...

متن از وضعیتی صحبت می کند که تخیلی در حال مرگ است، اما خود تخیل از این وضع رو به نابودی اش آگاهی کامل دارد.

رمانی پر از احساس است که مخاطب را به عمق وجود دختری بینام و درک او از کشوری درگیر جنگ می‌برد؛ دختری که چون بی‌نام است میتوان او را تمام زنان و دختران سرزمین‌های درگیر جنگ دانست و شاید حتی خود سرزمین.

آزمون چشم‌ اندازی تکان‌ دهنده از افول انسانیت، شیدایی بوروکراتیک و بیگانه‌ هراسی ریشه‌دار در بریتانیای پس از برگزیت را ارائه می‌دهد...

درواقع «خودخوار» از دو داستان نشکیل شده که هر دو ریشه در یک طرز تفکر دارند و از وسواس‌های یکسانی نشات گرفته‌اند.

ماریو، یک کارمند جوان از استان ها، به کار خود و مهمتر از همه، به همسرش، بلانکا، که برای او شیفتگی عمیقی احساس می کند، زندگی می کند.

در آثار پیربال، زنان به عنوان قربانی‌های اصلی نمایش داده می‌شوند و آنان نیز اغلب کشته‌ها و مردانی که در جنگ جان خود را از دست داده‌اند، هستند.

روایتی جذاب و پرکشش از برهه‌ای از زندگی ماست که یحتمل فرا می‌رسد و داستانی است درباره‌ی قدرت و انسانیت و درنهایت مجبورمان می‌کند در مقام قضاوت بنشینیم…