«آن یای لعنتی» روایتی شاعرانه، عاشقانه و در عین حال تاریخی است در باب زندگی، مرگ و تنهایی عظیمِ عینالقضات که بنا به قاعدهی مرسوم جوانمرگی فرهنگی جان خود را بر سر عقاید بدیعش نهاد.
آثار پرارزشی چون «مثنوی»، دریایی است از دانش، منش و آگاهیهایی که در هر عصری برای ایرانیان و چهبسا برای جهانیان میتواند منشأ تحوّلات فکری و درونی باشد، ازاینرو، درک قابلیتهای نمایشی در اینگونه آثار میتواند فرصت مغتنمی برای رویکرد دوباره و اثرگذار به این شاهکارهای ادبی هنری باشد.